Δωδεκάνησα (15)
Η Κως , πατρίδα του Ιπποκράτη, είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο. Βρίσκεται ανάμεσα στη Νίσυρο και την Κάλυμνο, κοντά στα Μικρασιατικά παράλια.
Ένας τέλειος τόπος για διακοπές, η Κως είναι η γενέτειρα του Ιπποκράτη, πατέρα της Ιατρικής. Είναι μακρόστενη σε σχήμα, επίπεδη στο μεγαλύτερο μέρος της και με 2 χαμηλά βουνά (Δίκαιο και Σύμπετρο) κατά μήκος της νότιας πλευράς της. Έχει έκταση 290 τ.χλμ. και απέχει από τον Πειραιά 219 ν.μ. Ο πληθυσμός της ξεπερνάει τους 20.000 κατοίκους, οι οποίοι κυρίως ασχολούνται με τον τουρισμό, τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία. Βρίσκεται πολύ κοντά στις τουρκικές ακτές και ξανακτίστηκε μετά από τον καταστροφικό σεισμό του 1933.
Το εύφορο κλίμα της, οι βουνοκορφές με τις καταπράσινες πλαγιές δημιουργούν ικανοποιητικές συνθήκες για τις αμπελοκαλλιέργιες. Στο νησί δεν υπάρχει ζώνη ονομασίας προέλευσης αλλά μπορούν να παραχθούν τοπικοί οίνοι Δωδεκανήσου άλλα και ευρύτερα αιγαιοπελαγίτικοι οίνοι. Οι ποικιλίες για την παραγωγή των λευκών κρασιών είναι οι κλασσικές που συναντάμε σε όλη την Περιφέρεια Ν. Αιγαίου: Ασύρτικο, Αιδάνι, Αθήρι, Μοσχάτο, Μονεμβάσια.
Η Κως έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη - ορεινά χωριά, άρτιες τουριστικές υποδομές, πράσινο περιβάλλον και θαυμάσιες παραλίες σε πολλές από τις οποίες μπορείτε να πάτε και με ποδήλατο που είναι ένα δημοφιλές μέσο μετακίνησης στην Κω.
Το πανέμορφο νησάκι της Χάλκης βρίσκεται μόλις λίγα μίλια από τη Ρόδο. Είναι ένα μικρό ορεινό νησί με χρυσές αμμουδιές, ιδανικό για όσους θέλουν να κάνουν διακοπές μακριά από το άγχος της πόλης. Νησί με υπέροχο κλίμα και ευγενικούς ανθρώπους, λειτουργεί ως «ησυχαστήριο» ψυχής και σώματος. Ο μοναδικός οικισμός της Χάλκης, το Νημποριό, είναι το λιμάνι και η πρωτεύουσα του νησιού.
Τα τελευταία χρόνια η Χάλκη έχει ανακηρυχθεί «κέντρο ειρήνης και φιλίας». Νέοι απ’ όλο τον κόσμο επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι το νησί και διοργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις. Γι’ αυτό το σκοπό έχει δημιουργηθεί και κοινοτικός ξενώνας.
Στα παραδοσιακά πιάτα της Χάλκης κυριαρχεί το οφτό, το κατσίκι ή αρνί του Πάσχα, που γεμίζεται με ρύζι και συκωτάκια και ψήνεται σε παραδοσιακό ξυλόφουρνο. Από τους θαλασσινούς μεζέδες ξεχωρίζουν οι φούσκες και οι κολιοί, η θεσπέσια κακαβιά, οι τηγανητοί γερμανοί και οι παστές σμαρίδες, ενώ από τα τοπικά τυριά η μυζήθρα (γλυκιά ή αλμυρή) και το αξεβοτύριαστο. Πασίγνωστα, επίσης, έχουν γίνει και τα χειροποίητα ζυμαρικά της Χάλκης όπως τα κουλιά, που έχουν σχήμα κοχυλιού και τα μακαρούνια, όπως επίσης και η κουλουρία, που μαγειρεύεται είτε με φρέσκια ντομάτα είτε με φακές.
Από το γλυκόκοσμο της Χάλκης, ξεχωρίζουν τα ξεροτήγανα και οι ζυμωτοί λουκουμάδες περιχυμένοι με ντόπιο θυμαρίσιο μέλι.
Την Τήλο τη βρίσκουμε στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, ανάμεσα στη Νίσυρο και τη Χάλκη. Σε μεγαλύτερη ή μικρότερη απόσταση από τις ακτές της Τήλου βρίσκονται 16 νησίδες και βραχονησίδες. Το έδαφός της είναι πετρώδες, ημιορεινό και ορεινό, με ψηλότερη κορυφή εκείνη του Αι-Λιά. Αξιοπρόσεχτη είναι η μικρή εύφορη κοιλάδα της Ερίστου που καταλήγει στην ομώνυμη πανέμορφη παραλία. Στο Μεγάλο Χωριό το έδαφος είναι αρκετά εύφορο λόγω των πολλών πηγών με νερό καλής ποιότητας που διαθέτει. Πολλές κολπώσεις, σπήλαια και όμορφες παραλίες συμπληρώνουν την ποικιλία των μορφολογικών σχηματισμών του νησιού.
Η ίδια πολυμορφία που παρουσιάζεται στα φυσικά χαρακτηριστικά της Τήλου, συναντάται και στις τοπικές παραδόσεις της, οι οποίες αποτελούν ένα κομμάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με την καθημερινότητα των νησιωτών.
Οι νοστιμιές της τοπικής κουζίνας ποικίλουν στο νησί της Τήλου, είτε είναι αλμυρές είτε γλυκές γεύσεις. Κορυφαία σπεσιαλιτέ θεωρείται το κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες, που προσφέρεται και σε πανηγύρια του νησιού. Δοκιμάστε, επίσης, γιαπράκια, δηλαδή ντολμαδάκια με κιμά τυλιγμένα σε αμπελόφυλλα, χοιρινό καβουρμά, δηλαδή τσιγαριστό χοιρινό κρέας. Για τους ψαγμένους καλοφαγάδες προτείνουμε ανεπιφύλακτα τους κουλουσουφάδες ή πουμπάρι (χοιρινά ή μοσχαρίσια έντερα, γεμιστά με κιμά ή συκωτάκια, ρύζι και μυρωδικά).
Από τα ντόπια, χειροποίητα ζυμαρικά ξεχωρίζει η κουλουρία, ένα είδος μακαρονιών που σερβίρονται με κόκκινη σάλτσα ή με βούτυρο και τυρί, αλλά και το κριθαράκι. Αναζητείστε επίσης τον τσουβρά, που είναι ντοματόσουπα με ή χωρίς κρεμμύδι και ρύζι ή πλιγούρι, καθώς και χόντρο, δηλαδή κομμένο σιτάρι μαγειρεμένο σε νερό ή σε γάλα.
Από τον γλυκές νοστιμιές της Τήλου διαλέξτε ξεροτήγανα, δηλαδή σιροπιασμένες δίπλες, μελεκούνια, πουγκάκια γεμισμένα με αμύγδαλα και σουσάμι, γλυκές πίτες και επτάζυμα κουλουράκια.
Καθώς φτάνετε στο πανέμορφο λιμάνι της Σύμης για πρώτη φορά είναι σαν να αντικρίζετε τη ζωγραφιά ενός Βενετσιάνικου χωριού. Καλοδιατηρημένα παραδοσιακά σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο, ενώ από πίσω τους υψώνονται οι απότομες βουνοπλαγιές.
Η Σύμη διακρίνεται από μια ρομαντική γοητεία που ενδυναμώνετε ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι δεν παρουσιάζει τις πολυώροφες τουριστικές εγκαταστάσεις και την υποδομή που μπορεί κανείς να συναντήσει σε κάποια άλλα νησιά της Δωδεκανήσου. Η διαμόρφωση των ακτών της σχηματίζει ένα πλήθος από ακρωτήρια, όρμους και λιμάνια. Τα λιμάνια του νησιού είναι της Σκάλας στον όρμο της Σύμης, του Πεδίου στον ομώνυμο όρμο και του Πανόρμου ή Πανορμίτη, όπου βρίσκεται και η Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
Οι Συμιακοί έγιναν γνωστοί ως ναυπηγοί, ψαράδες και σφουγγαράδες και έφεραν πλούτο και δόξα στο νησί. Ακόμα και τώρα ο τομέας της αλιείας, η κατεργασία και εμπορία του σπόγγου ανθίζει στο νησί.
Η διασημότερη τοπική λιχουδιά είναι αναμφισβήτητα το περίφημο Συμιακό γαριδάκι (τηγανητό), που θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ο τοπικός πασατέμπος τόσο ως προς το μέγεθός του όσο και ως προς τον «μη σταματημό» του τσιμπολογήματός του! Αν είστε οπαδός κάθε θαλασσινής λιχουδιάς, δοκιμάστε χταποδάκι ψητό, βραστό, γιαχνί με πιλάφι, καλαμαράκια ψητά ή τηγανητά όπως επίσης και τηγανιτή σουπιά με το μελάνι της. Ξεχωριστός μεζές και πρωτότυπος είναι οι γαελλόπιτες, μικρά τηγανητά πιττάκια με «γαέλλα», δηλαδή αθερίνα και πολλά ακόμα υλικά (αυγά, τυρί, κρεμμύδι, ντομάτα κ.λπ.). Μπουκιά και συχώριο!
Για τους λάτρεις του κρέατος, ο κόκορας παστιτσάδα με χοντρά μακαρόνια θα ξετρελάνει τους «μακαρονάδες», ενώ το κοτόπουλο με αμύγδαλα είναι μια συνταγή πραγματικά μοναδική σε σύλληψη και γεύση. Παραδοσιακά, είναι και τα τεμπελογιαπράκια, δηλαδή ντολμαδάκια γιαλαντζί.
Τέλος, στα συμιακά γλυκά, πρωταγωνιστούν οι λουκουμάδες ή ακούμια με θαυμάσιο ντόπιο μέλι, τα παξιμάδια διαφόρων τύπων, καθώς και τα κουλουράκια, βουτύρου ή ζαχαρένια.
Οι βασικές γραμμές της κουζίνας της πρωτεύουσας της Δωδεκανήσου έχουν χαραχθεί μέσα στους αιώνες από τις αμέτρητες κατακτήσεις και τους εισβολείς από Δύση και Ανατολή. Οθωμανοί Τούρκοι, Ενετοί, Φράγκοι, μέχρι και οι Ιταλοί, το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, έδωσαν το στίγμα τους σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε ροδίτικες γεύσεις.
Βλήτα και γλιστρίδες γιαχνί, γεμιστά (από ντομάτες και πιπεριές έως και κολοκυθοανθούς ή κρεμμύδια), κολοκούδι (κολοκύθα) στο φούρνο, κολοκυθοκεφτέδες, πιταρούδια (ρεβυθοκεφτέδες), ντολμάδες με φακές σε φύλλα κυκλάμινου, φακόρυζο και φασολάκια μπαρμπούνια με ντομάτα και πιπεριά είναι μερικά μόνο από τα εκλεκτά τοπικά εδέσματα.
Παρόλη την τουριστική ανάπτυξη που έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, πολλές περιοχές του νησιού διατηρούν τον αγροτικό τους χαρακτήρα, ο οποίος και αντανακλάται σε πολλά πιάτα με κρεατικά όπως εντράδα με κρέας και λαχανικά, κατσικάκι στον πυδιακό (στενό και ψηλό πήλινο τσουκάλι), κοτόπουλο με περγούρι (πληγούρι), σπετζοφάι και όρνιθα με λουκούμι (είδος ζυμαρικού). Επίσης, από την ροδίτικη κουζίνα δεν λείπουν οι συνταγές με βάση τα ψάρια και τα θαλασσινά (π.χ. ψάρια τηγανητά με πληγούρι), ούτε βέβαια τα εκλεκτά τυριά (σκληρά, μαλακά και ημίσκληρα), που παράγονται κυρίως στα ορεινά χωριά.
Πασίγνωστα διεθνώς είναι τα ροδίτικα κρασιά που μας χαρίζουν τα 6.000 στρέμματα αμπελώνων οπού καλλιεργούνται αθήρι, μοσχάτο και μανδηλαριά και παράγονται κρασιά λευκά, ροζέ και ερυθρά, αφρώδη ή ξηρά, ημίγλυκα και γλυκά, από μικρούς παραγωγούς και 2 μεγάλες τοπικές βιομηχανίες. Επίσης παράγεται ντόπιο ούζο από βότανα και γλυκάνισο, ροδίτικη σούμα (τοπικό ρακί), καθώς και το παραδοσιακό ποτό κοριαντολίνο.
Ανεξάντλητη και η ποικιλία των γλυκών, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα μελεκούνια (είδος παστελιού, που προσφέρεται σε γάμους και αρραβώνες), η ψυχόπιτα που προσφέρεται στα μνημόσυνα, το ριτσέλι (ένα μοναδικό γλυκό κουταλιού με μούστο, ξερά σύκα, κυδώνι και καρπουζόφλουδες), τα μοσχοπούγκια (με γέμιση καρυδόψιχας), το γλυκό κολοκύθα και το υπέροχο καϊμάκι γάλακτος με ζάχαρη.
Η Πάτμος, είναι γνωστή ως το νησί της Αποκάλυψης. Πρώτοι έλληνες κάτοικοι του νησιού θεωρούνται οι Ίωνες και αργότερα οι Δωριείς. Τον 2ο π.Χ. αιώνα, οι Ρωμαίοι μετατρέπουν το ερημωμένο από πειρατικές λεηλασίες νησί σε τόπο εξορίας. Ο πιο διάσημος εξόριστος της Πάτμου ήταν ο Απόστολος Ιωάννης (95 μ.Χ.), που σε περιβάλλον υποβλητικής απομόνωσης και ασκητικής προσήλωσης στο θείο έγραψε το ιερό βιβλίο της Αποκάλυψης. Χίλια εννιακόσια χρόνια μετά τη συγγραφή του προφητικού αυτού βιβλίου, διοργανώθηκαν λαμπρές εκδηλώσεις στο νησί για να τιμηθεί η επέτειος.
Το έδαφος του νησιού είναι κυρίως ημιορεινό. Τους άγονους λόφους διαδέχονται μικρές πεδιάδες και οι δεκάδες προεξοχές της δαντελωτής ακτογραμμής σχηματίζουν αμέτρητους γραφικούς κόλπους και λιμανάκια. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη θρησκευτική σημασία και το μυστικισμό του νησιού, συνθέτουν μια ιδιαίτερη εικόνα.
Τις μέρες του Πάσχα στην Πάτμο θα σας δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσετε το μοναδικό θέαμα της αναπαράστασης του Μυστικού Δείπνου τη Μεγάλη Πέμπτη. Την ημέρα του Πάσχα στο Μοναστήρι θα ακούσετε το Ευαγγέλιο της Ανάστασης σε επτά γλώσσες και στην Ομηρική διάλεκτο.
Σ' ένα ιερό νησί, όπως η Πάτμος, είναι φυσικό όλες οι γεύσεις που θα δοκιμάσετε να είναι θεϊκές. Ξεκινώντας από τους καρπούς της θάλασσας αναζητείστε ψάρια μαρινάτα με σκόρδο και δεντρολίβανο, χταποδάκι στιφάδο ή στα κάρβουνα, καλαμαράκια γεμιστά με ρύζι, αλλά και ολόφρεσκα θαλασσινά. Για τους λάτρεις του κρέατος, το λεμονάτο κατσικάκι, το κρασάτο χοιρινό και το γεμιστό κουνέλι, ακόμα και το ρολό στο φούρνο με κιμά χοιρινό και μοσχαρίσιο και 20 ακόμα υλικά θα μείνει πραγματικά αξέχαστο.
Σημαντικό ρόλο στην πατηνιώτικη κουζίνα παίζουν τα ντόπια τυροκομικά προϊόντα και τα φρέσκα λαχανικά. Αναζητείστε την τυρόπιτα της Πάτμου, μελιτζάνες παπουτσάκια, ρεβίθια με μελιτζάνες τηγανιτές, όπως και πιπεριές γεμιστές με διάφορα μπαχαρικά.
Από τα γλυκά, εντυπωσιακότερα είναι τα απιδάκια, τα αμυγδαλωτά, οι δίπλες, που είναι περιχυμένες με σιρόπι από ντόπιο μέλι, όπως και οι σβίγγοι (λουκουμάδες). Το πιο γνωστό γλυκό της Πάτμου, το οποίο είναι απαραίτητο σε γιορτές και σε γάμους, είναι τα πουγκιά, με φύλλο και γέμιση σιροπιασμένης καρυδόψιχας και αμυγδαλόψιχας, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη.
Η Νίσυρος, ναι μεν είναι ένα από τα μικρότερα νησιά της Δωδεκανήσου, αλλά διαθέτει αρχαιολογικό πλούτο και φυσική ομορφιά.
Το επιβλητικό ηφαίστειο της Νισύρου, φαινόμενο ασύγκριτης ομορφιάς, είναι το πρώτο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, γεμίζοντάς τον με θαυμασμό και δέος. Η Νίσυρος αποτελείται αποκλειστικά από ηφαιστειακά πετρώματα, των οποίων η μεγάλη ποικιλία της σύστασης και των μορφών τους, καθιστούν τη Νίσυρο ένα υπαίθριο γεωλογικό μουσείο. Ακόμα θα συναντήσετε άφθονες θερμές πηγές κατά μήκος του νησιού και αυτό οφείλεται στα γεωθερμικά ρευστά του θερμού ορίζοντα.
Χαρακτηριστικό τοπικό παραγόμενο προϊόν της Νισύρου είναι η μυζήθρα, η κοπανιστή, αλλά και η τρυγιά (τυρί σε κρασί). Ξεχωριστές νοστιμιές αποτελούν το αγραμυτθόζουμο, η κάπαρη, ο καπαμάς (γεμιστό κατσικάκι), αλλά και τα πιτθάκια (ρεβιθοκεφτέδες), οι μπουκουνιές (χοιρινό μαγειρεμένο στο λίπος του) και το μοσχαράκι με πιλάφι.
Στις αναμνήσεις του επισκέπτη καθώς φεύγει από το νησί της Νισύρου σίγουρα θα είναι και η σουμάδα, το τοπικό αναψυκτικό από πικραμύγδαλο, τα γλυκά του κουταλιού, το γλυκό ντοματάκι και οι παστελαριές, δηλαδή ξερά σύκα με αμυγδαλόψυχα και σουσάμι.
Η τοπική κουζίνα και ζαχαροπλαστική της Λέρου αποτελούν από μόνες τους αιτία για να επισκεφθείτε το πανέμορφο αυτό νησί. Αναζητείστε τα κόκκινα κολοκυθοπιτάκια (με κόκκινη κολοκύθα), το κουνουπίδι στο φούρνο με ντομάτες και κρεμμύδια (μπορεί να συνοδευτεί και με πατάτες, μπιφτέκια ή μπριζόλες), τις μπάμιες επίσης του φούρνου, τους πατατοκεφτέδες και τους ρεβυθοκεφτέδες.
Τα πιάτα που ξεπερνούν, όμως, κάθε προσδοκία είναι αυτά με βάση τα ψάρια και τα θαλασσινά. Δοκιμάστε χταπόδι στη θράκα ή κρασάτο, πιτάκια από μαριδάκι, καλαμαράκια ψητά, τηγανητά ή γεμιστά, μύδια σαγανάκι, παστούς κολιούς (οι Λεριοί υπερηφανεύονται ότι είναι οι καλύτεροι στο πανελλήνιο), ψάρια πλακί ή μαρινάτα με δεντρολίβανο, γαρίδες με σάλτσα, σουπιές γιαχνί και θεϊκή κακαβιά (ψαρόσουπα) με πετρόψαρα, σκορπίνες, καπόνια και άλλα είδη κατάλληλα για βράσιμο.
Όμως και οι κρεατοφάγοι δεν θα φύγουν παραπονεμένοι από το νησί. Το λεμονάτο κατσικάκι, οι λαχανοντολμάδες και τα μαρινάτα συκωτάκια, αποτελούν αδιαπραγμάτευτες επιλογές που μαζί με τα ντόπια τυριά, όπως η διάσημη λέρικη μυζήθρα και τα χειροποίητα ζυμαρικά σαν τις χυλοπίτες, θα ικανοποιήσουν και τους πιο εκλεκτικούς καλοφαγάδες.
Για το τέλος αφήσαμε τα γλυκά: γλυκά του κουταλιού, ξεροτήγανα (δίπλες), σβίγκοι (λουκουμάδες) με αρωματικό ντόπιο μέλι, πουγκάκια – το γλυκό κέρασμα των γάμων του νησιού– αμυγδαλωτά, καρυδόπιτα, τηγανίτες με σταφίδες, κέικ και τέλος, για να δροσιστείτε απ' όλα αυτά, υπέροχη σουμάδα από πικραμύγδαλα, κέρασμα κι αυτή γαμήλιο, που πλέον όμως διατίθεται σε όλα τα ζαχαροπλαστεία του νησιού. Αναζητείστε ακόμα τις γκαβάφες, ένα τροπικό φρούτο, που θα το βρείτε μόνο εδώ, στη Λέρο.
Οι Λειψοί είναι μια ομάδα μικρών νησιών συμπεριλαμβανομένων των νησίδων Ασπρονήσια, Καλαπόδια, Φράγκο, Πλάβι και άλλα μικρά νησάκια συνολικής έκτασης 23 τ.χλμ.
Το μεγαλύτερο νησί, η Λειψώ, με επιφάνεια 16 τ.χλμ. με ανάπτυγμα ακτής 35 χλμ, είναι ιδανικό για πεζοπορία. Στο μικρό της φυσικό λιμάνι, βρίσκεται η Χώρα, με τα μικρά άσπρα σπίτια της, τις ταβέρνες, τις καφετέριες και τα εστιατόρια.
Στα γραφικά ταβερνάκια του νησιού σερβίρονται συνταγές με βάση τα ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά, που ξεκινούν από τις απλές και διαδεδομένες και φτάνουν ως το μαύρο πιλάφι με καλαμάρι, τα παστά ψάρια, το γεμιστό καλαμάρι, το μαριδάκι κ.α. Αν πάλι προτιμάτε το κρέας, δοκιμάστε το κατσικάκι πατατάδο και το γιουβέτσι.
Για ορεκτικά προτιμήστε τυρόπιτες και τηγανόπιτες, φαβατοκεφτέδες και πιταρούδια, κουλούρες (κρίθινες, σιταρένιες ή εφτάζυμες), ορφανά γιαπράκια και παντρεμένη φασολάδα, αλλά και τα τοπικά τυριά: την τουλουμοτύρι, τη μυζήθρα, το τυρί σε λάδι ή σε άλμη.
Όταν θα φθάσει η ώρα του γλυκού, δεν θα ξέρετε τι να πρωτοδιαλέξετε: δίπλες, ξεροτήγανα με ντόπιο θυμαρίσιο μέλι, πουγκάκι ψητό ή τηγανιτό, μουσταλευριά και πετιμέζι, αλλά και σύκα ξερά ή γλυκά του κουταλιού κυδώνι και σταφύλι.
Ψάρι ή κρέας, επιβάλλεται να το συνοδεύσετε με κρασί ντόπιο, κόκκινο ή λευκό, γλυκό, ημίγλυκο ή ξηρό.
Η Μεγίστη, γνωστότερη με την ονομασία Καστελόριζο, αποτελεί το νοτιοανατολικότερο άκρο της Ευρώπης, απέχοντας τις Τουρκικές ακτές μόλις 2 ναυτικά μίλια.
Το επίσημο όνομά του, Μεγίστη, το πήρε λόγω του ότι είναι το μεγαλύτερο από ένα σύμπλεγμα δεκατεσσάρων μικρότερων νησιών, με γνωστότερο το νησάκι Ρω.
Πέρα από το ένδοξο παρελθόν του, το νησί προσφέρετε για οικολογικές διαδρομές και περιπάτους, ενώ έχει επίσης να επιδείξει αρκετά αξιοθέατα τα οποία ο επισκέπτης δεν θα πρέπει να παραλείψει να επισκεφθεί, όπως το κάστρο των Ιωαννιτών ιπποτών, τον Λυκιακό τάφο, αλλά και το περίφημο Γαλάζιο Σπήλαιο, όπου το νερό μοιάζει με ένα απέραντο γαλαζοπράσινο καθρέπτη με χίλιους ιριδισμούς, που φωτίζει τη σπηλιά, με αμέτρητους σταλακτίτες και χιλιάδες αγριοπερίστερα με διάφορα χρώματα.
Στις παραδοσιακές ταβέρνες του νησιού επιβάλλεται να δοκιμάσετε ρεβυθοκεφτέδες, γιουβαρλάκια, κατσίκι γεμιστό και σαλαντούρμαση, ενώ μπορείτε να απολαύσετε κάθε είδους ψάρι και θαλασσινά, όλα φρέσκα και πιασμένα από τα δίχτυα των Καστελοριζιωτών ψαράδων.
Όταν θα έρθει η ώρα του γλυκού, ζητήστε τα κατουμάρια και τα στραβά, γλυκά χειροποίητα, με πολλά μυρωδικά και υπέροχη γεύση.
