Όπως πολλά καλοκαίρια, έτσι και φέτος βρεθήκαμε για μία εβδομάδα, στο τέλος Αυγούστου, στη Σαντορίνη. Ομολογώ πως δεν ανήκω στους «οπαδούς» των κοσμικο-τουριστικών νησιών. Μόνο για τη Σαντορίνη κάνω μια εξαίρεση, πρώτον, γιατί είναι αδιαμφισβήτητα το ωραιότερο νησί της Μεσογείου και, δεύτερον, γιατί έχω τα μυστικά μου, που ξορκίζουν την πολυκοσμία και την άκρατη εμπορευματοποίηση της φυσικής ομορφιάς της. Μερικά από αυτά τα μυστικά θα ήθελα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας, προσκαλώντας σας σε ένα σεπτεμβριάτικο Σαββατοκύριακο στο νησί «με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια». Βέβαια, το μεγάλο, διαχρονικό και καθοριστικό μυστικό μου δεν μπορούμε να το μοιραστούμε, γιατί πρόκειται για το σπίτι της Σοφίας και του Δημήτρη, των παλιών καλών φίλων μου, που ωριμάζουμε μαζί σαν τα καλά μπορντολέζικα κρασιά! Από τις βεράντες του, με θέα στην Καλντέρα, μόνο με τον Θεό δικαιούσαι να συνομιλείς.