Το νησί με τα βλοσυρά μεταλλεία και την ένδοξη ιστορία, κρύβει στα σπλάχνα του σίδηρο και μαγνητίτη, τη «πέτρα του Ηρακλή» με τις υπερφυσικές ιδιότητες. Ο μαγνητίτης που σχηματίσθηκε πριν 150-200 εκατομμύρια χρόνια, στο βυθό ενός ωκεάνιου τμήματος της θάλασσας της Τηθύος, χαρίζει απλόχερα στις ρίζες του σερφιώτικου αμπελιού όλα τα εκλεκτά συστατικά που γεμίζουν άρωμα και πλούσια γεύση τον περίφημο σερφιώτικο οίνο. Η ελκυστική, βραχώδης Σέριφος, στο παρελθόν, είχε τρυφερά, γλυκά κρεμμύδια, τροφαντές πέρδικες και λογής-λογής σιτηρά. Το διάφανο, μεθυστικό κρασί της Σερίφου τέρπει, μέχρι σήμερα, τον ουρανίσκο και μερικές σταγόνες του δίνουν ιδιαίτερη επίγευση στις χοιρινές λούζες, λουκάνικα και σύγλινα. καρυκευμένα επίσης με μπαχαρικά. Από τα παλιά έρχονται και το γλυκό κουταλιού από αρωματικό ξινούτσικο αγριοβύσσινο, η αγιοβασιλιάτικη ρεβιθάδα με σταφίδες από την τοπική ποικιλία πλατύραχο και η, πηγμένη με πηθιά, μυζήθρα του μπακιρένιου γανωμένου χαρανιού.
Η Σίφνος με το ημιορεινό, αλλά αρκετά εύφορο έδαφος είχε, στην αρχαιότητα, υψηλό ποσοστό μακροζωίας και ευζωίας λόγω της λαμπρής και λαγαρής ατμόσφαιρας, των γάργαρων νερών και των εκλεκτών καρπών της γης της.Εδώ που το φως ντύνει και γυμνώνει τη πέτρα, μέχρι τις μέρες μας παράγονται τραγανά σταφύλια, γλυκόπιοτο κρασί, υπάρχουν νόστιμα θηράματα και αιγοπρόβατα ελεύθερης βοσκής.Άφθονο το λάδι, νόστιμη η κάππαρη, σαρκώδη και γλυκά τα σύκα, πικάντικα τα άνυδρα κρεμμύδια, διάφανο το μέλι και θρεπτικό το σουσάμι. Το γάλα από τις αίγες και τα πρόβατα πήζει σε μανούρες νωπές και γυλωμένες και ξυνομυζήθρες, το κρέας τους γίνεται φουρνιστό μαστέλο αρτυμένο με άνηθο και ντόπιο κρασί και τα σπιτικά ρεβίθια γίνονται κυριακάτικη ρεβιθάδα «παντρεμένη» με τα κρεμμύδια, το βρόχινο νερό και τα αρωματικά της γενέθλιας γης.Κρουστά υφαντά (σκαμίτες με μονοκόμματη ύφανση και δίμιτα) βγαίνουν μέχρι σήμερα από τους αργαλειούς για στρώσουν τα τραπέζια της γιορτής, να λεκιάσουν με το ντόπιο κρασί και να προικίσουν τις υποψήφιες καλονοικοκυράδες του νησιού. Η κεραμική τέχνη, εδώ και 300 χρόνια αναπτύχθηκε στη Σίφνο για λόγους πρακτικούς, καθώς μέσα στα τσικάλια από τοπικό πηλό ροδοκοκκινίζουν τα εύγευστα μαστέλα με το αρνί να ψήνεται, με ντόπιο κόκκινο κρασί και άνηθο πάνω σε κληματόβεργες και μέσα στις σκεπασταριές ψήνονται τα χυλωμένα ρεβίθια.
Η πανέμορφη Κίμωλος, μια ανάσα ταξίδι από τη Μήλο, είναι αυτό που τραγουδάνε οι ντόπιοι στα πανηγύρια τους: «Kίμουλό μου, παράδεισό μου».
Οι Ενετοί κατακτητές την ονόμασαν Αρτζεντιέρα (ασημένια) γιατί στην όψη του φεγγαριού το χώμα και το πέτρωμά της αποκτούσαν μια ασημένια απόχρωση.
Σπαρμένη με εκκλησάκια και ιστορικά κατάλοιπα, σαγηνεύει με την ομορφιά των ηφαιστειογενών πετρωμάτων και της κιμωλίας γης, με τη γερασμένη γοητεία του μεσαιωνικού κάστρου και την αρμονία των οικισμών της. Άγρια πέτρα, αμμουδιές με αρμυρίκια και μικρολίβαδα που ακουμπούν στη θάλασσα. Πολύτιμη για τον αμέθυστο, το οπάλιο, τον περλίτη, την καολίνη και το χαλαζία που κρύβει στη γη της.
Στις ακτές και θαλάσσιες σπηλιές έχει καταφύγιο η monachus monachus και στα ορεινά η χρυσή γλαύκα.
Η γευστική μνήμη θα καταγράψει αβγά με κάπαρη, τυρένιες (πιτάκια με μανούρι), αμαραθένιες (τυρόπιτες με φρέσκο μάραθο), τη λαχταριστή λαδένια (ζυμάρι στο ταψί με λάδι, ντομάτα και κρεμμύδι), πεταλίδες πιλάφι, μπαρμπούνια με κάππαρη, αθερινόπιτα (αθερινούλα ψιλή με κρεμμύδια και αλεύρι στο τηγάνι), παξιμάδια με σχινόκοκκο, «ξυνό», νοστιμότατα φραγκόσυκα, μανούρι, θυμαρίσιο μέλι και παξιμάδια με σχοινόκοκκο.
Η Μήλος, νησί μυστηριακό και ιδιόμορφα γοητευτικό, βγαλμένο από τα βάθη της Τηθύος θάλασσας, μητέρας της Μεσογείου, είναι ένα φυσικό εργαστήριο με κοιτάσματα σπάνιων μετάλλων και ορυκτών. Λιμανάκια με μικρά απάγκια για τις βάρκες σκαμμένα στο βράχο, τα «σύρματα». Οι ακτές αγκαλιάζουν μια γαλήνια ενδοχώρα, όπου τα πετρώματα, με την ευλυγισία πετρωδών σιδηρούχων εμβρύων, γεννούν λιγοστά, αλλά ξεχωριστά προϊόντα γης. Η μεσολάβηση του θαλασσινού νερού και του τοπικού, πανάρχαιου, φυτού sacropoterium spinosa (αφάνας) μεταμορφώνουν τη χέρσα γη σε γόνιμα μικρά λιβάδια.Ο σπογγώδης και γεμάτος κοιλότητες βράχος, που χρησιμεύει σα θεμέλιο στη Μήλο, μοιάζει με θερμάστρα που θερμαίνει ελαφρά τη γη, κάνοντας την να παράγει θεσπέσια κρασιά, γλυκύτατα σύκα, νοστιμότατα πεπόνια, νεροκολοκύθες και καρπούζια.Στα πεδινά, παλιότερα, καλλιεργούσαν άριστης ποιότητας σιτάρι, κριθάρι, εκλεκτό βαμβάκι, βραστερά όσπρια, βρώσιμες ελιές και φρέσκα κηπευτικά. Το κρασί ωρίμαζε σε δοχεία σφραγισμένα με ντόπιο, ζυμωμένο με θάλασσα, γύψο. Υπήρχαν πέρδικες, τρυγόνια, ορτύκια και συκοφάγοι αλλά και νοστιμότατα ψάρια, θεσπέσιες πεταλίδες και σκληρά και αλμυρά στρείδια, τα «γαϊδουρόποδα». Σήμερα, το κουφέτο, λαχταριστό γλυκό του κουταλιού από μελωμένη νεροκολοκύθα και αμύγδαλα, η δροσερή, ζουμερή καρπουζόπιτα, τα σκορδολάζανα (λαζάνια περιχυμένα με σκορδαλιά, σάλτσα ντομάτας και μηλέικο λαδοτύρι), η μηλέικη κολοκυθόπιτα με κολοκύθα, τριμμένο τυρί και κατσικίσιο βούτυρο, ο χοίρος φούρνου (σπάλα χοιρινή, γλύνα, κρασί κόκκινο, μηλέικος πελτές, θυμάρι) και τα πεντανόστιμα πιταράκια, που έφεραν από την Κρήτη οι καλοί παλιοί Μηλιοί ναυτικοί, αναβιώνουν πατροπαράδοτες μνήμες του ουρανίσκου.Μέσα σε γυάλινα βαζάκια ξεκουράζονται κρίταμα τουρσί (ντόπια χορταρικά με αλμυρούτσικη επίγευση που γεμίζουν χορτόπιτες ή τρώγονται βρασμένα, με παρθένο ελαιόλαδο, ξίδι ή λεμόνι).
