Στην καρδιά του Αιγαίου, αντίκρυ από τη Δήλο, την Τήνο και τη Μύκονο, η Σύρος ή Σύρα έχει μια καρδιά που χτυπάει στην Ανατολή και στη Δύση. Μιλάει για αυτήν ο Όμηρος στην Οδύσσεια, την κατοίκησαν Πελασγοί και Φοίνικες, την κούρσεψαν Σαρακηνοί και Βενετσιάνοι, την αγάπησαν Γάλλοι και Τούρκοι, την έκτισαν Χιώτες, την κατοίκησαν Μικρασιάτες.

Δύο λόφοι, η Ανάσταση με τους Ορθόδοξους Βρονταδιώτες της Χίου, η Πανωσύρα με τους Καθολικούς και μια πόλη, η νεοκλασική Ερμούπολη, ειρηνικό κύημα του Απελευθερωτικού Αγώνα του ‘21 και πρωτεύουσα των Κυκλάδων δύο χρόνια μετά την έλευση του βαυαρού Βασιλιά Όθωνα. Εδώ η πρώτη αστική τάξη της νεότερης Ελλάδας, εδώ και η πρώτη απεργία. Εδώ το πρώτο Γυμνάσιο και το πρώτο ναυπηγείο. Εδώ γεννήθηκε ο Βαμβακάρης και έμαθε γράμματα ο Βενιζέλος. Εδώ χόρευαν καντρίλιες και ζεϊμπέκικο, έκαναν soirees και après-midis οι αστές, χοιροσφάγια οι χωρικοί και μαζώξεις τα σινάφια των μαστόρων. Δύο παράλληλοι κόσμοι, δυο θρησκευτικά δόγματα, ένα νησί! Οι πρόσφυγες από τη Χίο και τη Μικρασία έφεραν τα μυρωδάτα λουκούμια, τις τραγανές χαλβαδόπιττες, τα άνθη της λεμονιάς και τα φιστίκια σε γλυκά του κουταλιού, τα ζαμπόν, τις κρέμες βοδένο με βισάντο και τα bouchees de dame. Οι μοναχοί Καπουτσίνοι έφεραν δώρο τα φαραόσυκα, τα ζουμερά μπαρμπαρόσυκα. Οι Σμυρνιοί τα μπαχάρια της Ανατολής και τις γλυκές σάλτσες σε όσπρια, λαχανικά και ψάρια. Οι ντόπιοι Φραγκοσυριανοί έβαζαν στην κατσαρόλα χοιρινό με κυδώνια, έψηναν γεμιστά με ρύζι, κουκουνάρια και μαύρες σταφίδες, βραστό κρέας καρυκευμένο με ζαχαρωμένες λιαστές ντομάτες, μπακαλιάρο πλακύ με ξερό κρεμμύδι, σέσκουλο, σκόρδο, ντομάτα και μαύρες σταφίδες και άσπρη μελωμένη φασολάδα με καρότο, σέλινο και σίσυρα. Στα χοιροσφάγια, έβραζαν το αίμα του χοίρου με ψιλοκομμένο κρεμμύδι και κουρεντί (μαύρη σταφίδα) και το έβαζαν στο τηγάνι, με δυόσμο και μπαχαρικά για να φτιάξουν αιματιές.