Η Τζιά ή Κέα, νησί σε σχήμα αμυγδάλου, ένα από τα μεγαλύτερα Κυκλαδονήσια στο βορειοδυτικό άκρο του νησιώτικου συμπλέγματος υψώνεται, μπροστά ακριβώς στο μεγάλο, θυμωμένο θαλάσσιο ρεύμα του Κάβο Ντόρο. Βράχια από σχιστόλιθο, έδαφος ορεινό, με μικρά πηγαία, γάργαρα ύδατα. Η ακτογραμμή της βραχώδης, με ορμίσκους γραφικούς και επιθετικά ακρωτήρια. Όταν η ενδοχώρα έχει τα κέφια της, το έδαφος γίνεται γόνιμο και αφήνει αμυγδαλιές, εσπεριδοειδή και θαυμάσιες βασιλικές βελανιδιές να βλαστήσουν. Ενδημικά βότανα και φυτά καλύπτουν το χώμα με βασικότερο το δηλητηριώδες κώνειο. Παλιά, υπήρχαν κριθάρια και μαύρο ξακουστό κρασί, το μαυρούδι. Σήμερα, ανθίζουν αμυγδαλιές και βόσκουν ελεύθερα αγελάδες, αμνόριφα και χοίροι. Τυράκια πεντανόστιμα, το ξυνό, το χλωρό, η μυζήθρα και η κοπανιστή από αιγοπρόβειο γάλα πήζουν υπομονετικά. Το τζιώτικο μέλι είναι θαυμάσιο και όταν παντρεύεται με σουσαμάκι πλάθεται σε νόστιμα παστέλια. Οι παχουλοί χοίροι θυσιάζονται τελετουργικά, όταν πάει να βγει ο Νοέμβρης, για να δώσουν τροφή για τη χρονιά. Λοκάνικα, λόζες, πασπαλάδες αποθηκεύονται για κατανάλωση και συνοδεία κρασοκατανύξεων. Στις κατσαρόλες σιγοβράζει το τζιώτικο μαϊλντί, λαδερό κοκκινιστό από μελιτζάνες «πληγωμένες» με σκορδάκι, πατάτες και μυριστικά. Όταν η θάλασσα δώσει κανένα μεγάλο κέφαλο τον βράζουν, τον ξεκοκαλίζουν και το νόστιμο ζουμάκι του με τα ψαχνά του ψαριού, δαφνόφυλλα, χοντρό πιπέρι, λεμόνι και ξύδι, το κάνουνε τρεμουλιαστή, διάφανη πηχτή. Στα πανηγύρια, τσαμπούνες συνοδεύουν τον ερωτικό, σεβνταλίδικο τζιώτικο μπάλλο, που χορεύεται αγκαλιαστά, σε αντίθεση με τον αντικριστό των νότιων Κυκλάδων. Για να γλυκάνουν τα φαρμάκια του έρωτα φτιάχνουν ηδυπαθή παστέλια από ντόπιο μέλι που χουζουρεύουν, γεμάτα υποσχέσεις, σε μυρωδάτα λεμονόφυλλα.