Η Σίφνος με το ημιορεινό, αλλά αρκετά εύφορο έδαφος είχε, στην αρχαιότητα, υψηλό ποσοστό μακροζωίας και ευζωίας λόγω της λαμπρής και λαγαρής ατμόσφαιρας, των γάργαρων νερών και των εκλεκτών καρπών της γης της.Εδώ που το φως ντύνει και γυμνώνει τη πέτρα, μέχρι τις μέρες μας παράγονται τραγανά σταφύλια, γλυκόπιοτο κρασί, υπάρχουν νόστιμα θηράματα και αιγοπρόβατα ελεύθερης βοσκής.Άφθονο το λάδι, νόστιμη η κάππαρη, σαρκώδη και γλυκά τα σύκα, πικάντικα τα άνυδρα κρεμμύδια, διάφανο το μέλι και θρεπτικό το σουσάμι. Το γάλα από τις αίγες και τα πρόβατα πήζει σε μανούρες νωπές και γυλωμένες και ξυνομυζήθρες, το κρέας τους γίνεται φουρνιστό μαστέλο αρτυμένο με άνηθο και ντόπιο κρασί και τα σπιτικά ρεβίθια γίνονται κυριακάτικη ρεβιθάδα «παντρεμένη» με τα κρεμμύδια, το βρόχινο νερό και τα αρωματικά της γενέθλιας γης.Κρουστά υφαντά (σκαμίτες με μονοκόμματη ύφανση και δίμιτα) βγαίνουν μέχρι σήμερα από τους αργαλειούς για στρώσουν τα τραπέζια της γιορτής, να λεκιάσουν με το ντόπιο κρασί και να προικίσουν τις υποψήφιες καλονοικοκυράδες του νησιού. Η κεραμική τέχνη, εδώ και 300 χρόνια αναπτύχθηκε στη Σίφνο για λόγους πρακτικούς, καθώς μέσα στα τσικάλια από τοπικό πηλό ροδοκοκκινίζουν τα εύγευστα μαστέλα με το αρνί να ψήνεται, με ντόπιο κόκκινο κρασί και άνηθο πάνω σε κληματόβεργες και μέσα στις σκεπασταριές ψήνονται τα χυλωμένα ρεβίθια.