Η πανέμορφη Κίμωλος, μια ανάσα ταξίδι από τη Μήλο, είναι αυτό που τραγουδάνε οι ντόπιοι στα πανηγύρια τους: «Kίμουλό μου, παράδεισό μου».

Οι Ενετοί κατακτητές την ονόμασαν Αρτζεντιέρα (ασημένια) γιατί στην όψη του φεγγαριού το χώμα και το πέτρωμά της αποκτούσαν μια ασημένια απόχρωση.

Σπαρμένη με εκκλησάκια και ιστορικά κατάλοιπα, σαγηνεύει με την ομορφιά των ηφαιστειογενών πετρωμάτων και της κιμωλίας γης, με τη γερασμένη γοητεία του μεσαιωνικού κάστρου και την αρμονία των οικισμών της. Άγρια πέτρα, αμμουδιές με αρμυρίκια και μικρολίβαδα που ακουμπούν στη θάλασσα. Πολύτιμη για τον αμέθυστο, το οπάλιο, τον περλίτη, την καολίνη και το χαλαζία που κρύβει στη γη της.

Στις ακτές και θαλάσσιες σπηλιές έχει καταφύγιο η monachus monachus και στα ορεινά η χρυσή γλαύκα.

Η γευστική μνήμη θα καταγράψει αβγά με κάπαρη, τυρένιες (πιτάκια με μανούρι), αμαραθένιες (τυρόπιτες με φρέσκο μάραθο), τη λαχταριστή λαδένια (ζυμάρι στο ταψί με λάδι, ντομάτα και κρεμμύδι), πεταλίδες πιλάφι, μπαρμπούνια με κάππαρη, αθερινόπιτα (αθερινούλα ψιλή με κρεμμύδια και αλεύρι στο τηγάνι), παξιμάδια με σχινόκοκκο, «ξυνό», νοστιμότατα φραγκόσυκα, μανούρι, θυμαρίσιο μέλι και παξιμάδια με σχοινόκοκκο.