Κανείς δεν θα έκανε ρομαντικές σκέψεις σεργιανώντας στο στήθος ενός γίγαντα, εκτός αν αυτός είναι η Νίσυρος! Γιατί η Νίσυρος δεν είναι παρά η πέτρα που απέσπασε ο Ποσειδώνας με την τρίαινά του από το ακρωτήριο Χελώνα της Κω και την πέταξε στον γίγαντα Πολυβώτη. Αυτός είναι που, καταπλακωμένος, βαριανασαίνει τώρα και η «αναπνοή» του βγαίνει καυτή από τους κρατήρες στο κέντρο του νησιού. Πουθενά αλλού η μυθολογία δεν είναι τόσο παραστατική. Ολόκληρη η Νίσυρος είναι παιδί του ηφαιστείου. Ακόμη και το πιο μικρό βότσαλο της ξεχωριστής παραλίας Χοχλάκοι με τις κατάμαυρες λείες πέτρες, δίπλα στο Μανδράκι, οφείλει τη γέννησή του στην ηφαιστειακή δράση. Στην άκρη της καλντέρας της Νισύρου ισορροπούν κάποια σπίτια. Είναι αυτά του χωριού Νικιά, με μια από τις πιο όμορφες  πλατείες του Αιγαίου. Εδώ ο ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου με το παλιό σχολείο, το κτίριο της «Καζελλαρίας» (Δημαρχείο), το νεοκλασικό καφενείο, περικλείουν ένα βοτσαλωτό (1923) του τεχνίτη από τα Νικιά Πασχάλη Πασχαλάκη. Η άλλη πλευρά της μικρής πλατείας είναι ανοιχτή προς τις στέγες του χωριού και τη θάλασσα. Εδώ καταλήγουν τα στενά δρομάκια του χωριού, τα οποία στην άλλη πλευρά βγάζουν στα σπίτια που είναι κτισμένα στο χείλος της καλντέρας.

Εδώ και το τριχαριτωμένο εστιατόριο του «Ανδριώτη», απομεινάρι λες άλλων καιρών. Από τη παστρική και γεμάτη μυρωδιές κουζίνα του και από τα ικανά χεράκια της μαγείρισσας, φεύγουν λαχταριστά πιάτα κατευθείαν για το τραπέζι σας: κατσικάκι γάστρας που μοσχοβολά ντόπια μυριστικά, νησυριώτικη σαλάτα με ζουμερά, στραμπουλά ντόπια ντοματάκια, βουνίσια κάπαρη και κατσικίσιο τυράκι, ντόπια ολόφρεσκα κρεατικά ψημένα  με στοργή και φροντίδα στη σχάρα, ζεστό σκορδοριγανάτο ψωμάκι, ζυμαρικά με ντόπια λαχανικά και δροσερό, μαστιχωτό παγωτό και θέα στο πέλαγος και την Τήλο!