Κάπου στα 1957 ο ομώνυμος πατέρας Αλέξης, ξεκίνησε να σερβίρει ουζομεζέ πάνω στα βαρέλια του μανάβικου στα Πεταλάδικα, στην καρδιά της αγοράς της Παλιάς Πόλης.

Το πρώτο εκείνο ανεπίσημο μενού περιελάμβανε την ταπεινή ψαριά της ημέρας την οποία ψάρευε ο πατέρας με τη βαρκούλα του τη Μαρία. Ένα κιβώτιο από πολεμοφόδια τελούσε χρέη φουφούς για τα χταπόδια και τα ψαράκια. Δεν ξέρω αν ήταν η φρεσκάδα του μεζέ, τα ζωντανά όστρακα και οι αχινοί, η γοητεία της τοποθεσίας -σαν διακτινισμός σε κάποια μεσαιωνική πιάτσα της Ιταλίας- το couleur locale ή το ταμπεραμέντο του «Αλέξη», πάντως, εκείνα τα προ-τουριστικά χρόνια από νωρίς το τίμησαν προσωπικότητες όπως ο Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, ο Τσόρτσιλ, ο Μενεγκίνι, ο Άντονι Κουίν, ο Ντέιβιντ Νίβεν και η Ειρήνη Παπά, όταν γύριζαν στη Ρόδο  τη ταινία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε».

Ο κόσμος εξελίχθηκε, μαζί και ο τουρισμός, ωστόσο ο «Αλέξης» δεν άλλαξε και πολύ. Στη δεκαετία του '60, οι τουρίστες εξαργύρωναν στα λιγοστά τραπεζάκια του τα κουπόνια των 25 δραχμών, προσφορά των πρώτων μεγάλων ξενοδοχείων που ακόμη δεν διέθεταν εστιατορική δομή. Από το 1976 και μετά, ο «Αλέξης», παραμένοντας ο ίδιος, πέρασε τη μεγάλη φάση της κοσμικότητας, την οποία φαίνεται ότι συνεχίζει με επιτυχία να βιώνει. Από τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, ως τον Κασόγκι και τον Τζεμαγιέλ, τεράστια η λίστα του βιογραφικού του. Οι δυο γιοι, ο Κώστας και ο Γιάννης, σταθερά μέσα στις κουζίνες των δύο, πλέον, εστιατορίων της οικογένειας, τιμούν την ίδια λογική του σπάνιου όστρακου και του φρέσκου ψαριού, σε ελάχιστα μαγειρεμένες εκδοχές. Το καινούργιο μαγαζί, στο παλιό σπίτι του Ναυτοδίκη της πόλης, είναι μια μοναδική γευστική εμπειρία, το απόλυτο θαλασσινό όνειρο.