Στο νησί που γειτονεύει με τη φωτεινή, μυστηριακή Δήλο και σαγηνεύει ζωηρούς γλεντοκόπους από τα πέρατα της Γης, τα θρησκευτικά πανηγύρια ξεπερνούν τα πενήντα:

• Τα Θεοφάνεια, μετά τον αγιασμό των υδάτων, τα «Μπαλόσια», το άνοιγμα της ναυτικής περιόδου, με τραγούδια και φαγητό.
• Των Αγίων Αναργύρων, της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής στις 26 Ιουλίου, του Αγίου Παντελεήμονος στις 27 Ιουλίου, του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου.
• Οι Μυκονιάτες γιορτάζουν επίσης τον Αϊ-Χαραλάμπη κάτω από τους Μύλους, την Αγία Άννα στη Μυρσίνη, την Άγια Άννα στα Βουνιά, τον Αϊ -Γιάννη στον Ορνό, την Αγία Κυριακή στη Δήλο, την Αγία Τριάδα στη Ρήνεια, στα Σταπόδια και στο Τραγονήσι. Τους Αγίους Αποστόλους, στην παραλία στις 30 Ιουνίου, με γλέντι και θαλασσινούς μεζέδες.
• Ξεχωριστό το πανηγύρι της Παναγίας στις 15 Αυγούστου και στα Εννιάμερα στις 23 Αυγούστου, στην πλατεία της Άνω Μεράς μπροστά από το μοναστήρι της Παναγίας Τουρλιανής. Σε όλα τα μυκονιάτικα πανηγύρια το βιολί, το σαντούρι, η τσαμπούνα και το τουμπάκι δίνουν τόνο και νεύρο στο συρτό, στο μπαλαριστό, στη σούστα και στο μπάλο. Η Μύκονος έχει τους δικούς της μουσικούς, τις «ζύ’ες» (ζυγιές, ζευγάρια), τσαμπουνιέρηδες («σαμπουνιέρηδες»), αλλά και μερακλήδες με ανατολίτικα λαγούτα, σαντούρια και ακορντεόν που ενορχηστρώνουν το ξεφάντωμα. Ο ουρανίσκος ευφραίνεται με ζουμάκι από κρέας που «στρώνει» το στομάχι των πανηγυριστών για να καλοδεχτεί το ερίφι γιαχνί, τη κρεμμυδόπιττα, τις λαχανίδες με το λαρδί, τα ντολμαδάκια, τη πιπεράτη κοπανιστή, η λούζα και το μπακαλιάρο σκορδαλιά.
• Εκτός από τις γιορτές προς τιμήν των αγίων, στη Μύκονο το Σεπτέμβριο γίνεται η «γιορτή του τρύγου» με έθιμα που έρχονται από τα παλιά: Το γαϊδουράκι γυροφέρνει ξανά στο μαγγανοπήγαδο, ο ανεμόμυλος μπαίνει σε λειτουργία, στο φούρνο ψήνονται «κουβαρωτές» (στρογγυλά χωριάτικα ψωμιά), «πούλοι» (είδος φρατζόλας) και κρεμμυδόπιτες, οι νέοι πατούν το σταφύλι στο πατητήρι και χορεύουν με «σαμπούνες» και «τουμπάκια».
• Τον Οκτώβριο γιορτάζονται τα «χοιροσφάγια», οικογενειακή γιορτή με γλέντι, μουσικές, πειράγματα, αστεϊσμούς και φαγοπότι. Τα χοιροσφάγια δεν είναι παρά η διαδικασία σφαγής και ετοιμασίας γαστρονομικών απολαύσεων με βάση το χοιρινό κρέας και λίπος. Με τραγούδια, κρασάκι και καλαμπούρια, το λίπος λειώνει και γίνεται η «γλίνα» που στρογγυλοκάθεται στη θέση του ελαιόλαδου στα μαγειρικά σκεύη και νοστιμίζει αλμυρά και γλυκά εδέσματα. Τα κομματάκια κρέας γίνονται «τσιγαρίδες» ή χοντροκόβονται, ζυμώνονται με μπαχαρικά, θρούμπι, θυμάρι και ρίγανη και στριμώχνονται με τέχνη στα έντερα για να δώσουν το νόστιμο λουκάνικο που «ψήνεται» στο βοριαδάκι του Αιγαίου.
• Τις Απόκριες οι ντόπιοι ντύνονται μασκαράδες, «κουκουγέροι» κατά το τοπικό ιδίωμα, και ξεχύνονται στους δρόμους με χοροπηδητά και άσματα διονυσιακά.